ในปีนั้น หิมะตกหนักมากกว่าปกติ และตกลงมาก่อนที่ฤดูหนาวจะมาเยือนเสียอีก ทำให้พืชพรรณธัญญาหารที่จะสะสมไว้มีน้อยกว่าปีอื่นๆ ยิ่งใกล้ช่วงปีใหม่ข้าวที่มีอยู่ก็ยังไม่พอจะทำโมจิสำหรับปีใหม่เลย
"หิวจังเลย ท้องร้องตลอดเวลาเลย" สามีพูดขึ้น
"ที่รัก ดูอย่างฉันสิ อดทนด้วยการทำหมวกสานนี่ ทำให้ลืมหิวได้นะ" สามีประหลาดใจ ดูหมวกสานที่ปักอย่างประณีตของภรรยา
"อืมม...ถ้าเอาเข้าไปขายในเมือง คงจะได้เงินมาซื้อข้าวทำโมจิได้สักก้อนหนึ่ง" จึงออกความคิดนี้กับภรรยา ซึ่งเธอก็เห็นด้วยกับเขาในเรื่องนี้ ชายหนุ่มจึงเตรียมตัวเดินทางเข้าเมืองพร้อมกับนำผ้าเช็ดหน้าของภรรยามาโพกศีรษะเพื่อกันหิมะ
"เดินทางปลอดภัยนะ ที่รัก" หล่อนเฝ้าดูเขาเดินฝ่าลมหิมะหายไป พร้อมกับเสียงร้องเพลง
"ขึ้นเนินนี้ ลงทางนี้ ข้ามภูเขา ผ่านเนินเขา ขายหมวกนี้ วันปีใหม่ เราจะมีเค้ก ปลา เทมปุระ"
จนกระทั่งมาถึงยอดเขาจิโซ ที่มีรูปสลักเทพผู้ดูแลเด็กๆ 6 องค์ตั้งอยู่ เขาจึงสวดมนต์ขอพรให้สามารถขายหมวกได้ พร้อมกับปัดกวาดหิมะบนรูปสลัก จากนั้นก็เดินทางต่อจนถึงเมืองเวลาบ่าย
"หมวกปักครับ หมวกปัก หมวกปักสวยๆ สำหรับคุณผู้หญิง"
แต่ไม่มีใครสนใจเขาเลย
จากนั้นเขาก็เดินทางกลับ พอมาถึงยอดเขา เขาก็เข้าไปขอโทษรูปสลักจิโซเนื่องจาก เขาไม่มีโมจิมาถวายอย่างที่ได้สัญญาไว้แต่แรก จะมีก็แต่หมวกที่ขายไม่ออกเท่านั้น จึงได้นำหมวกเข้าไปสวมให้รูปสลักจิโซองค์ละใบ แต่มีหมวกอยู่แค่ 5 ใบเท่านั้น เขาจึงต้องเอาผ้าที่โพกหัวอยู่นั้นไปโพกไว้ที่จิโซองค์ที่เล็กที่สุดแทน
เมื่อมาถึงบ้าน ภรรยาไม่ได้ต่อว่าอะไรเขาเลย "ดีจังเลยนะ สิ่งที่คุณทำน่ะ" แล้วทั้งคู่ก็เข้านอน
ตอนดึกของคืนนั้น สองสามีภรรยาได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมจึงเปิดประตูออกไปดู สิ่งที่ทำให้ทั้งสองตะลึงก็คือ ข้าวปลาอาหารจำนวนมากที่ล้มกองอยู่ ไม่ขาดแม้แต่ข้าวสำหรับทำโมจิอย่างที่ต้องการ พร้อมกันนั้นก็ได้เห็นเงาลางๆของจิโซทั้ง 6 เคลื่อนไหวอยู่ลิบๆ.....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น